Ben 15 yaşında bir kızım ve son zamanlarda sanırım bana bir şeyler oluyor. Ben çok sinirli oldum. Çok kızarım. Anneme, babama ve ablama sürekli bağırırım. Aslında haklıyım. Canımı sıkarlar, çok konuşurlar ve çok akıllı olduklarını zannederler. Her şeye karışırlar ve ben sinirlenirim. Ama eskiden daha sakindim. Dalga geçerdim, dinlemez gibi davranırdım. Bağırmazdım yani. Çok üstüme geliriler ve beni bunaltırlar. Şortum kısaymış, şuram buram görünmemeliymiş derler. Tek bu da değil. Arkadaşlarımdan hobilerime kadar her şeyi eleştirirler. Annem babam neyse de ablam çok ağır konuşur. Beni sürekli eleştirir. Benden beş yaş büyüktür ve çok şey bildiğini zanneder. En son çok kavga ettik ve ben nasıl yaptığımı hatırlamam ama ablamın gözünü morarttım. Ben haklıyken haksız duruma düştüm. Çünkü ben ablama bile vurmuşsam benden her şey beklenirmiş. Benim akıl hastanesine yatmam lazımmış. Daha neler neler söylediler. Çok üzüldüm, çok kızdım da. Çünkü ben hayatımda hiç böyle şeyler yapmadım. Kavga konusu o kadar basit ki. Ben sokak kedilerini beslerim. Hayvanları çok severim ama annemin alerjisi var diye ve evimiz de uygun değil, hiç evcil hayvanım olmadı. Bu yüzden bizim sokaktakilere bakarım. İşte kavga bu yüzden çıktı. Ablam bana hayvanlarla yaşamalıymışım dedi. İnsan değilmişim çünkü. Sadece hayvanlarla anlaşırmışım. Ben de “hayvan mıyım” diye sordum. Bağırarak sordum. O da “evet” dedi, “belli değil mi” dedi. Ve sonra olan oldu. Şimdi beni doktora götürmek isterler. Kafayı yemişim, belki düzelirmişim.
Evet, ben çok sinirli oldum. Ama tek suçlu ben miyim? Ben hasta mıyım?
Ergenlik dönemindeyim. Bunu biliyorum. İnsan bu dönemde değişir ama bu kadar acı çekmeyi ve her şeye öfkelenmeyi nasıl durdurabilirim bilmiyorum.
Sizce onlar haklı mı, ben hasta mıyım?
Rumuz: HASTA MIYIM?
Hasta olduğunu değil zorlu bir ergenlik dönemi geçirdiğini düşünüyorum. Akıl hastanesi konusu, öfke ile sarf edilen sözlerden ibarettir.
Aile dinamikleri vardır. Her ailenin farklı çalışan dinamikleridir bunlar. Büyüme, gelişme, sosyal faktörler, duygusal-ekonomik etkenler bu dinamikleri doğrudan etkileme gücüne sahiptir. Bir de her gelişim döneminin bir öncekine göre farklılıkları vardır. Yani senin ergenlik dönemin, ablanınkinden farklı geçer. Ancak bununla da kalmaz, aynı şartlar korunsa bile yani ailen eskisi gibi davransa bile, eski sonuçları alamazlar. Çünkü gerçek yaşam sürekli bir değişim içindedir. Hepimiz ve her şey için değişim kaçınılmazdır.
Bu açıdan bakınca öncelikle, aile bütünlüğü için hep beraber bir aile terapisi almanızı öneririm. Bu aile bütünlüğünüz ve huzurunuz için gerekli görünüyor. Aile terapisi; aile dinamikleri merkeze alınarak yapılan bir işlemdir ve amaç suçlu aramak değildir. Aile önemli bir kurumdur ve sorun varsa, tek kişilik değildir.
Ani öfke patlamaları ve öfkeni yönetme gücünü kaybetmen de önemli konulardır ve ergenlik döneminde görülme olasılığı yüksektir. Bu nedenle ergenlik döneminin verimli ve sağlıklı geçmesi için bir psikolog ile görüşmek sana katkı sağlayacaktır. Düşün ki ergenlik; en zor ve en uzun süren gelişim dönemidir ve geleceğinin en önemli konularını yoluna sokma görevinle beraber bu zorlukları yaşıyorsun.
Geçici bir süre, sana eşlik edecek bir psikolog, yaşamının sorumluluğunu ele almanda ve kendini iyi hissetmende sana fayda verecektir.