Gün geçmiyor ki ilaç sorunuyla ilgili telefon veya mesaj almayalım.
Sürekli olarak hastalar ve hasta yakınları bizi arıyor, “İlaç bulamıyoruz, yazın bunları” diyor.
Canı yanmış insanların bu hali içimizi parçalıyor, yazmaktan, söylemekten başka bir şey gelmiyor elimizden.
Okuyucularımız, izleyicilerimiz, “yazın, söyleyin” diyor haklı olarak…
Defalarca yazdık, defalarca söyledik, defalarca programlarımızda konuk ettiğimiz yetkililere bu konuyu sorduk ama değişen bir şey yok.
Dünkü bugünkü mesele de değil bu, üç yılı aşkın bir süredir bu ülkede ilaç sorunu yaşanıyor.
Üç yılda üç bakan değişti, her bakan zaman zaman “kaynak bulduk, ilaç sorununu hallettik” dedi ama bu sorun hiçbir zaman hallolmadı.
Zaman zaman para bulup bir miktar ilaç satın almak yeterli olmuyor, ilaç tedariki sürekliliği yok…
Süreklilik olmayınca doğal olarak sorun çözülmüş olmuyor.
“Bir var bir yokla” ilaç sorunu nasıl çözülmüş olsun ki?
Bir devlet üç yılı aşkın bir süre ilaç sorununu nasıl çözemez, bu nasıl bir acizliktir böyle?
İlaç hayati bir ihtiyaçtır, her şeyden önce gelmesi gerekir, önceliğiniz ilaç olmalı.
Birçok gereksiz harcamayı geri plana itip, ilaca para bulmalısınız…
Birçok gereksiz işi erteleyip, iptal edip, ilaç bulmak için organizasyon yapmalısınız.
İlaç bulmak için bütün imkanlarımızı zorlamalısınız?
Neden? Çünkü hayatı bu ilaçlara bağlı insanlar var.
Bu ilaçları alamayan hastalar hayatını kaybedebilir.
O zaman ilaç parasını bulacaksınız…
İlaç parası bulamıyorsan yeni cumhurbaşkanlığı sarayı ve yeni meclis binası yapmayacaksın…
Kamudaki bütün hayati olmayan harcamaları durduracaksın.
İlaca para bulamıyorsan partizanca istihdam yapmayacaksın, devlet araçlarına benzin doldurup köy köy gezmeyeceksin, gösteriş olsun diye yemekler, kokteyller vermeyeceksin, hiçbir işe yaramayan yurt dışı gezilere çıkmayacaksın, kurumları milyonlarca zarara uğratmayacaksın…
İlaç satın almak için para bulamıyorsun, ilaç bulmak için organizasyon yapamıyorsun, ilaca para bulmak için tasarruf yapmıyorsun…
Koca devlet, ilaç bulma konusunda aciz ve tabii ki hastalar mağdur.
Hafta geçmiyor ki kanser hastalarının ilaç sorunu gündem olmasın.
Kanser gibi ciddi bir hastalığın ilacını ülkeye getiremeyen, vatandaşını mağdur eden yöneticiye yönetici mi denir? Gerçekten siz bu ülkeyi yönettiğinizi mi sanıyorsunuz?
Kanser hastaları, MS hastaları, diyabet hastaları, thallasemia hastaları ve dahaları ilaç bulamıyor, sorun yaşıyor.
Hükümet kaynak bulmuş, 400 milyonluk ilaç alınıyormuş, yeni yıl bütçede bir milyar TL ayrılmış ilaç için, ilaç tedarikinde süreklilik sağlanacakmış…
İyi de hani? İyi de nerede bu ilaçlar? İnsanlar neden “ilaç bulamıyoruz” diye feryat ediyor?
Kanser hastalarının ilaç bulamaması nedeniyle sivil toplum örgütleri neden açıklama yapıyor?
Thalassemia Derneği neden çarşamba günü Sağlık Bakanlığı önünde eylem yapacak?
Dernek açıklamasında, ilaç eksikliğinin, dernek üyelerini, yani thalassemia hastalarını hayati olarak tehdit eder noktaya geldiğini söylüyor.
Canlarına tak etmiş, gidip bakanlık önünde açıklama yapacaklar…
Gerçi daha önce sağlık örgütleri ilaç eksiliğiyle ilgili tam üç kez eylem yaptı ama sorun yine çözülmedi. Üstelik defalarca basın açıklamaları yapıldı, medyada ve sosyal medyadaki tepkiler ortaya konuldu, halen de tepkiler sürüyor…
Artık dayanılacak bir tarafı kalmadı bu işin… Bir tarafta ilaç eksiliği sorunu bitmek bilmiyor, diğer tarafta reçete soruşturması nedeniyle hekimler reçete yazmıyor, eczaneler ilaç vermiyor ve sigortalılar ilaca erişemiyor… İlacını satın almak zorunda kalan sigortalıların bazıları para bulamıyor, kendince pahalı ilaçları eliyor, satın alamıyor. Öte yandan devlet hastaneleri nüfus baskısı altında eziliyor, ameliyat randevuları çok ileri tarihlere veriliyor…
Yani ekonomik sıkıntılar altında ezilen insanımızın çoğu sağlıklı bir sağlık hizmeti alamıyor.
Siz devletinizle övünedurun, her gün tozpembe tablolar çizin, insanınız ilaçsızlıktan perişan olsun, ölsün… Üç yılı aşkındır süren ilaç eksiliği acizliğinin hiçbir mazereti olamaz, yeter artık…