Sendikalar ile hükümet birbirlerini yemekle meşgul. Bir taraf maaşlarından yapılması planlanan eksiltmenin kavgasını veriyor, diğer taraf ise aynı maaşları ödeyebilmek için, maaşları eksiltmek üzere adım atmaya çalışıyor.
Biliyorsunuz Maliyemiz sadece ve sadece kamu maaş ve maaş nitelikli giderlerin karşılanması maksadıyla orada olan bir kurumdur. Herkesten toplayacak, maaşları ödeyecek ve vaktinde ödedi mi başarılı, gecikti mi başarısız olacak.
Ama temel motivasyon ve ölçüt; maaşların ödenmesi...
Verilen kavga ise kamu maaşlarının zamlanma biçimi ve miktarı.
Dediğim gibi Maliye kamudaki maaşları ödeyebilmek için çırpınıyor, bunun için tedbir almaya çalışıyor, sendikalar ise aynı maaşlar için mücadele veriyor.
Kimse ama kimse, okul yapmak, asfalt dökmek, hastane yapmak, eğitim kalitesini arttırmak, reel sektöre teşvik verip yeni girişimleri desteklemek için bir kavga vermiyor.
“Maaşıma dokunma, nasıl ödersen öde” şeklindeki serzeniş, “Ödeyebilmem için bunu yapmam lazım onu da yaptırmıyorsunuz” biçimindeki karşı serzeniş arasında gidip geliyoruz.
Kimse, özel sektör çalışanının ne durumda olduğu ile ilgili bir kaygı ya da dert içerisinde değil. Ama özel sektör çalışanının bu konuda kulak kabartması ve sözüm ona bu kavgada taraf olup söz söylemesini bekliyorlar.
‘Konu bizlik değil’ ya da, ‘Bizlik bir durum yok’ diyorum ben de.
Sendikaların verdiği ‘kavgayı’ kazanmaları durumunda çoğunun cebine ekstradan kasiyer kızın bütün ay geçinmesini beklediğiniz asgari ücret kadar bir para girecek belki de. Ama kasiyer kızın nasıl yaşadığı ile ilgili kafa patlatan yok.
Asgari Ücret Masası da böyle.
Bir tarafta maaşı ödeyecek olanla, diğer tarafta asgari ücret ile geçinmenin ne demek olduğunu hiç bilmemiş ve bilmeyecek olanların arasındaki pazarlıktan çok, tribünlere oynama çalışmasından ibarettir. Asgari ücrete, köle gibi çalışanların sesi o masada da yok. Hiç olmadı. Onların bir yıllık gelirine ulaşmak için 3 yıl çalışmak zorunda kalanların akıbetine onların karar verebiliyor olması abukluktan öte nedir mesela.
Bir abukluk daha.
Bugün ayın 10’u... 20 gün sonra maaş ödemesi gereken özel sektör, hayat pahalılığı ve asgari ücret halledilmediği için, hala ne kadar maaş ödemek zorunda olduğunu bilmiyor. Şirketler, bırakın yıllık bütçe hazırlamayı, aylık ya da haftalık bütçe bile hazırlayamıyorlar. 20 gün sonra maaş ödemek için ne kadar paraya ihtiyacı olduğunu bilmeyen bir şirketin ne kadar sağlıklı olmasını beklersiniz? Bu şirketlerin sağlıklı olmadığı bir ortamda ekonominin ne denli sağlıklı olmasını beklersiniz? Zaten ekonomiden hortumlanan parayla maaş nitelikli giderlerini karşılamak için çalışmaktan başka pek bir işe yaramayan Maliye; birkaç cılız yatırım, birkaç koli ilaç, ya da birkaç metre asfalt dökecekse bile sendikalara boyun eğip, onları da yapmasın bence.
Nasılsa konu kamu sendikaları ile Maliye arasında… Bizlik bir durum yok.