Özellikle Temmuz ile Ağustos aylarında ve Barış Harekâtı yıldönümlerinde Güney’den işitilen sesler anlamları ile değerlerini yitirmiş kelimelerden oluşurlar. Yanı sıra tehditkâr ve kavgacıdırlar. Kuzey’i, Maraş’ı unutmadıklarının feryatlarını koyuverirler. Bir gün Kıbrıs’ın Kuzey’ine sahiplik koyacaklarının ve bu Helen adasını Türkiye’nin istilasından kurtaracaklarının yeminli billahlı sözlerini verirler!
TUTUN ki çözüm olmadığı sürece biz Türkler “bir gün devletimizin tanınacağını.
Onlar da terk ettikleri mallarına mülklerine topraklarına döneceklerini hayal ederler.
Ve bu hayallerini bazen feryat bazen yaygara bazen de tehditkâr ifadelerle seslendirirler.
***
NİTEKİM geçtiğimiz Pazar biz Mağusa’lıların yanı başındaki Derinya’da yaptıkları bir etkinlikte Rum lider Hristodulidis gene esti gürledi, “zafer için mücadele ediyoruz” da dedi, “vatanımıza döneceğiz” de dedi…
OYSA artık hem Türk tarafı hem Rum cephesi için bu adada “Kuzey’e ve Güney”e dönmek gibi tasavvurların kıymeti harbiyesi olmaması gerekir.
Kaldı ki Türk tarafı için artık ne Güney Kıbrıs’a geri dönme politikası vardır ne de bir tasavvuru. Tek derdimiz Kuzey’i en az Güney kadar hatta fazlası ile Akdeniz’in bayındır ve şirin bir Turizm beldesi haline getirmek.
Ki şimdilerde bir başka merakla kalktık ayağa: “Ülkenin sahillerine suni koylar yapacağız!”
Bakın o zaman memleketimiz nasıl “turistik” olacak mı diyelim?
***
BAZEN çaresizlikten mi yoksa kafaların bir köşesinde kalan özlemlerle güzellikler çağrışımlarında yaratılan imajlar mı hâlâ çevre temizliğini bile yapamadığımız ülkemiz için harika düşünceler üretiyoruz! Mesela limanlarımız dökülürken “suni koylar” yapmayı düşünecek kadar.
OYSA bu ülkede bugünlere de geleceklere de yetecek koylarımız vardı. Beş on ekabirle fırsatçının kendilerine göre açıkgözlük hatta akıllılık sayılan “becerileriyle” o koyları “yalılar, özel villalar inşaatlarıyla yurttaşlara, gelecekte elbet gelişecek turizme kapatıverdiler! Üstelik bu konuda sicilleri hiç de temiz olmayan Rumlardan “Kıbrıslıca” kalma sözde açıkgözlükler, istismarlarla.
***
KISACA bu ülkede 1974’den beridir bir çevre sorunumuz vardır. KKTC’yi Akdeniz’in en şirin beldelerinden biri yapabilirdik yapmadık. Hatta düşünmedik bile.
Şimdi tabi ki (istismar edilecek canına okunacak daha pek çok doğasal servetlerimiz vardır) ama nasılsa gözümüze koylarımız battı! Yine de çok iyi. Demek ki hâlâ ülkemiz için sızlayabilen bazı sinir uçlarımız kaldı.
***
KISACA TAKILDIKLARIM: Bir günlük gazetemiz ülkedeki sebze meyve et gibi yiyecek maddelerinin fiyatlarıyla TC’deki fiyatları mukayese ediyor ve diyor ki “arada 3-5 kat fark var. Tabi ki pahalılık şampiyonluğunu kimselere bırakmayan bizim aleyhimize.
NE VAR ki Türkiye gibi milyonlarca insana hitap eden çarşı pazarlarla bizde o çarşı pazarların minyatürleri bile olamayacak pazarlarımızı mukayese etmek yerine, keşke kendimize benzeyenler ölçü tutulsaydı.
Mesela Rum tarafı.
***
HER ŞEYİN BAŞI KKOPERATİFÇİLİK…Sorunu açmışken bir daha yazalım: Eğer bu ülkede “kooperatifçiliği” yeterince geliştirmiş dolayısıyla “sistemine bağlı” üretim ve satışlar yapılabilseydi hem ülkede fiyat dengeleri, hem de çok daha planlı programlı üretimler gerçekleştirilecekti.
NEDENSE onca kampanyaya, teşviklere, söylemlerle yayımlara, uğruna ihdas edilen bakanlıklara karşın “kooperatifçiliği” üretim ve tüketimin yeterli sistemi haline getiremedik. Galiba toplum olarak “örgütsellikle kollektivizmi” çok sevmiyoruz.
“Az olsun, ağır aksak olsun ama benim olsun” saplantısı hâlâ ağır basan toplumsal huylarımızdan.
Ne emeğimizi paylaşabiliyoruz ne sermayemizi. Kanımızda ağalık paşalık var hâlâ devamda.
DOLAYISIYLA Kooperatifçilik tüm övgülere, “olmalıdır” laflamalarına karşın hâlâ bir toplumsal üretim ve tüketim sistemi haline getirilemedi. Bu nedenle olmalı ülkedeki alış veriş vaziyetlerini de Tüccarlarla idare ediyoruz! Ve tabi neyse layığımız onu görüp onu yaşıyoruz!